Deze week in de rubriek Ingezonden stuk: een column van Olaf Prins, wethouder bij de gemeente Apeldoorn.
Duurzaam bouwen of snel en goedkoop bouwen?
Wat doe je wel, wat doe je niet? Deze vraag loopt als een rode draad door mijn dagelijks werk. Wat kan financieel wel, wat niet? Wat doe je zelf, wat laat je aan de samenleving over. Daar gaat het om in deze periode. De opgave waar wij als college voor staan is uitdagend maar tegelijkertijd ook knap ingewikkeld.
Neem nu het thema duurzaamheid. Streven van de gemeente Apeldoorn is om te komen tot een energieneutraal Apeldoorn in 2020. Het afgelopen decennium hebben wij daar fors op ingezet. Wij hebben subsidies verstrekt voor zonnepanelen, de portemonnee getrokken voor milieueducatie (denk aan het nieuwe Natuurhuis) en tal van gedragsveranderende activiteiten (bijvoorbeeld de warme truiendag) uitgevoerd. Ook hebben wij fors ingezet op duurzaam bouwen.
Ons college wil dat er in de komende jaren fors wordt gebouwd. Apeldoorn schreeuwt om woningen en - eerlijk is eerlijk - ook ons grondbedrijf kan wel een impuls gebruiken. Bouwers en ontwikkelaars laten mij echter niet zelden weten dat wij als gemeente teveel eisen stellen aan woningen.
En dan heb ik het niet alleen over stedenbouwkundige en verkeerstechnische eisen maar ook over eisen op het gebied van duurzaamheid. Wij stapelen ambities, zo krijg ik geregeld te horen. Bouwen wordt hierdoor ingewikkeld en duur.
Kortom, moeten wij onze duurzame ambities (tijdelijk) opzij zetten om sneller en goedkoper te kunnen bouwen? En moeten wij dan als gemeente helemaal niets meer doen op het terrein van duurzame regelgeving? Of is er wellicht een manier om mensen zélf te verleiden om duurzaam te investeren. En zo ja, hoe kunnen wij dit dan doen? Vragen te over.
Olaf Prinsen,
wethouder gemeente Apeldoorn
Ook een keer een bijdrage leveren aan Ingezonden stuk? Stuur uw bijdrage naar g.vos@duurzaamgebouwd.nl o.v.v. Ingezonden stuk.