Andy van den Dobbelsteen doet dagelijks verslag van het World Sustainable Building Conference in Melbourne.
Melbourne, woensdag 24 september, 22:13 PT
Sorry, maar vandaag ben ik ook voor de bijl gegaan. Na de dag met m'n twee presentaties werd ik pas om 10:00 wakker en besloot het hele ochtendprogramma maar te skippen. Niet dat er ook veel reden is om tijdig op te draven voor een interessante keynote, want die biedt SB08 's ochtends niet.
Na de eerste dag blinkt het congres niet uit in interessante 'invited speeches' door mensen die wat betekenen in de wereld. Jammer. De wetenschappelijke speakers zijn soms best interessant, maar deze ochtend niets van mijn gading. Vanmiddag moet ik zelf een sessie voorzitten, dus dan maak ik het goed.
Walking on the Edge
Met collega Rob besluit ik de tram te pakken en een blik over de stad te werpen vanuit de Eureka Tower, een glazen toren met strepen die in de volksmond passend 'het meetlint' wordt genoemd. De Eureka Tower schijnt een 'green building' te zijn, met een zuinig energiegebruik, maar dat is er van de buitenkant in ieder geval niet vanaf te zien. Het gebouw heeft wel een observation deck waarmee je over Melbourne uitkijkt. Speciale trekker is 'the Edge' - niet de gitarist van U2 - maar een uitschuivende glazen lade, waarmee je lijkt te zweven op 285 m hoogte. Het kost alleen een duit extra, en als blijkt dat we er geen foto's mogen nemen geven we dat onderdeel op.
Vervolgens besluiten we het argument van vele anderen op het congres zelf in te zetten om eens lekker op het zonnige terras te zitten: een 'bilateral meeting'. Rob stelt dat we daarmee ook alleen maar het advies van de sprekers van zondag opvolgen.
Dat doen we op het Federation Square, een gezellig modern plein met een gebouw dat op de computer is ontworpen, uitgetekend en geproduceerd. Anders waren alle onregelmatige driehoeken in de gevel, en de constructie erachter, onmogelijk geweest. De bouw heeft drie jaar geduurd, maar Melbourne heeft er een icoon bij.
Vanaf ons terras zijn we getuige van de gekte die over Melbourne uitstroomt en die Australian Football heet. Zaterdag de finale hier, maar nu al hebben ze dagvullende programma's voor de vele fans. Lachwekkend zijn de identieke merchandise van beide finalisten. Go Hawks Go buttons naast Go Cats Go buttons…
Duurzaam WK voetbal
In de middag mag ik op SB08 een sessie leiden in de categorie 'Enhanced Sustainability Assessment Methods – Subdivisions & Regions' (part 2), hetgeen duidelijk maakt wat voor onmogelijke indeling de organisatie heeft bedacht. De afgelopen dagen hebben bewezen dat sommige sessies dramatisch slecht zijn, dus ik heb geluk dat ik vier interessante lezingen mag voorzitten.
Het begint met Nosizo Sebake, die vertelt over de Zuidafrikaanse inspanningen om alle stadions voor het WK voetbal (2010) duurzaam te krijgen. Vervolgens presenteert Yohei Yamaguchi een sociaal-technische aanpak waarmee bestaand stedelijk gebied (Osakasietie, net als gisteren) tot 63% minder CO2 uitstoot. Zijn volgorde: efficiencyverbetering, bouwkundige besparende maatregelen, lokale opwekking, duurzaam beheer en CO2-emissievermindering bij elektriciteitsopwekking. Een goed verhaal.
The burbs are allright
Om de derde bijdrage moest ik vooraf lachen, want met de titel "The burbs are alright" stelde ik me een wel zeer speciale performance voor. Zo zie je maar het belang van de juiste spelling, want 'burbs' is snelspraak voor 'suburbs', geen boeren. De presentatie van Ted Wilson uit Canada werd meteen de beste van de middag, want in een sterk betoog verklaarde hij "how I got worried and learned to love the suburbs".
Als een van de eersten op dit congres legt Wilson met mooie en positieve voorbeelden uit dat ruime buitenwijken wellicht de beste schaal voor duurzaamheid betekenen, technisch, economisch en sociaal. Een belangrijke reden: op deze schaal kunnen we landbouw terugbrengen in de gebouwde omgeving, die ooit op landbouwgrond is ontstaan. Iedereen is onder de indruk. Ik begin bijna te denken dat onze Vinexwijken niet zo slecht zijn, totdat ik inzie dat de dichtheid daarvan net iets te hoog is voor Wilson's Canadese projecten.
LEED en BREEAM gehakt
Mijn sessie wordt afgesloten met Drew Heard, van Arup in Australië, die bijna gehakt maakt van modellen als LEED, BREEAM en Australië's eigen Green Star. Mooi beeld van het Hearst-gebouw met LEED-certified Gold naast het veel duurzamere gebouw van de New York Times, dat geen certificatie heeft. "Omdat Renzo Piano geen zin had in een afvinkoefening". Een heerlijk kritisch betoog, ook al ben ik erg voor een gemeenschappelijk certificeringssysteem… Ik weet ook dat we in Nederland werken aan een betere versie. Naderhand hebben we nog wat tijd voor discussie, waarbij ruimte is voor reacties vanuit de zaal. Een leuke en zinnige middag.
Hilarisch tafelen
Normaal gesproken had ik nu iets kunnen vertellen over het congresdiner, maar deze keer was ik me vergeten in te schrijven en nodigde de organisatie geen mensen meer uit ("booked"), dus dit bijna verplichte, decadente onderdeel van een wetenschappelijk congres moet ik u onthouden. Eigenlijk wel jammer, want na een aantal saaie dagen leidt zo'n banket bij veel grijze muizen vaak tot hilarische taferelen. Ik hoor het morgen wel van Jón en Riet Kristinsson…
In plaats hiervan ging ik met collega Rob op zoek naar een leuke kroeg in de CBD van Melbourne. Dat viel vies tegen, waarna we de tram naar St. Kilda namen en daar dan eindelijk een gezellige tent vonden. Warm, lekker, goedkoop. En recht tegenover ons appartement…
No worries,
Andy
Afbeeldingen
- Overal waar je komt staat Aussie Football op
- The Eureka Tower alias het meetlint, een 'green building'
- The Edge van de Eureka Tower: leuk zweven op 285 m
- Ted Wilson vertelt over lokale initiatieven in Canadese 'burbs'